Andreas Krieger is in 1965 geboren als Heidi Krieger. Met 14 jaar begint haar carrière in de wedstrijdsport. Minder dan twee jaar later krijgt Heidi, in aanvulling op haar vitamine tabletten zogenaamde “ondersteunende” middelen door haar trainer toegediend. Ze vertrouwde hem.

Heidi’s krachten namen toe en haar prestaties verbeterden gestaag. In 1986 Heidi wint de gouden medaille op de Europese atletiek kampioenschappen in Stuttgart bij het kogelstoten van de dames. De kogel vliegt 21.10 meter ver.

Op de leeftijd van 26 jaar Heidi beëindigt haar prestatiesportieve carrière, omdat haar lichaam door de door doping ondersteunde training kapot is.

Heidi Krieger werd in 1997 definitief Andreas Krieger. De beslissing, om verder als man door het leven te gaan, redt hem het leven.

Heike Knechtel, geboren in 1963, bezocht met 13 jaar de Kinder- und Jugendsportschule (KJS) van de SC DHfK Leipzig. Ze startte als een middellange afstand loopster. Maar na slechts twee jaar werd Knechtel uitgeschakeld. Ze dacht toen in eerste instantie geen slachtoffer van doping misbruik te zijn.

In de loop van de tijd bevocht Heike haar master’s degree in Pedagogie en de Sociale gedragswetenschappen. Maar haar pad verliep over keien. Heike Knechtel moest meerdere malen geopereerd worden.

In 2003 werd bij haar de diagnose borstkanker vastgesteld. Pas toen haar dienstverband als directrice van een Sociaal Adviescentrum in augustus 2014 als gevolg van “volledige arbeidsongeschiktheid” in de ijskast gezet werd, wordt het Heike duidelijk dat ze een slachtoffer van de DDR gedwongen doping is geworden.

Knechtel herinnert zich de toediening van anabole steroïden van 13 tot 15 jaar door de trainer. Er moesten ook tabellen ingevuld worden over het nemen van de zogenaamde vitaminepillen.

Heike ernstige ziekten werden medisch gecertificeerd – ze is een erkend doping slachtoffer.

Tegenwoordig is Knechtel een lid en preventiemedewerker van de DOH e. V..

Dagmar Kersten, geboren 1970. Op grond van haar turntalent werd zij met 9 jaar ontdekt en naar het Kinder- und Jugendsportinternat in Berlijn afgevaardigd. Haar vaardigheden ontwikkelden zich snel en ze startte al met 15 jaar op EK en WK.

Vanwege de enorme extreme belastingen in het turnen en in combinatie met ondersteunende middelen, ontwikkelde zich bij haar een ernstige vertebrale schade. Dagmar was gedwongen een jaar te pauzeren, omdat het risico van een dwarslaesie niet was uit te sluiten.

Al tijdens haar comeback liep ze opnieuw zo’n zwaar blessure op, dat een volgende start op het WK in 1987 onmogelijk was.

Voor de deelname aan de Olympische Spelen 1988 werd Dagmar in samenwerking met trainers en artsen startklaar geïnjecteerd.

In 1988 beëindigde Dagmar, na aanvaringen met trainers en functionarissen haar sportcarrière.

In de context van de processen rond de zwemmers en door het bezoek van de politie

omtrent een uitspraak over doping misbruik, werd Dagmar zich pas na een eigen uitgebreid onderzoek bewust, dat ze in haar actieve carriere zwaar gedrogeerd werd.

Tegenwoordig leidt Dagmar een school voor vecht- en bewegingskunst, maakt kinderen sterk en is betrokken bij de preventie van doping en geweld.

Ute Winter is een jaar na de bouw van de Muur geboren. Met vijf jaar leert ze zwemmen en in 1973 wordt ze aan de Kinder- und Jugendschule Magdeburg aangenomen. Een lang gekoesterde droom. Vanaf zeven uur zwemt ze eindeloos baantjes. Dan – Ute winter is elf – staan de bekers met de “vitamine” tabletten op de rand van het zwembad. “Ik voelde de ogen van de trainer, als we ze slikten.” We werden daarbij continu aangespoord. Ze wordt steeds beter, successen volgen. Met 14 jaar behoort ze tot de kring van Kader II, haar trainingsgroep bestaat nu nog maar uit 4 meisjes.

In 1977 wordt ze lid van de Olympische ploeg. Nu ligt naast de bekende middelen nieuwe blauwe pillen. De structuur van de opleiding wordt ondersteund met een anabolicum. Haar spieren groeien, schouders, armen, nek worden steeds krachtiger. Ute vervreemd van haar eigen lichaam. Ze begint zichzelf uit te hongeren, maar in plaats van af te nemen, neemt ze steeds meer toe.

Hard, bijna eindeloze trainingen zijn ondraaglijk voor Ute Krause. Met 16 jaar stopt ze definitief. De Olympische Spelen zijn niet meer aantrekkelijk.

„In me was alleen nog maar stilte“ Ute valt in een zwart gat, boulimia komt in de plaats van de training en gaat gepaard met ernstige depressies. Ze wordt psychiatrisch behandeld. 20 jaar had ze nodig om haar ziekte te onderkennen, te benoemen en te leren leven.

Ze trouwde Andreas Krieger.

Als kind en tiener was Thomas Götze enthousiast over zwemmen, voetbal en schaken. Hij bleef echter, gestimuleerd door het DDR-sportsysteem, in de atletiek hangen. Götze trainde van 1976 tot 1978 in de disciplines discuswerpen en kogelstoten als een jong talent aan een sportschool voor kinderen en jongeren in Dresden. Daar werden hem zonder dat hij dat wist zogenaamde “ondersteunende middelen” als vitamine door zijn trainer toegediend.

De prestatie, die hij behaalde, b.v. in het hamerwerpen namen met 15m per jaar toe. Thomas’ sportieve ontwikkeling verliep dus veelbelovend tot een langdurige schouderblessure optrad. Dit had een genadeloze uitschakeling tot gevolg.

Tegenwoordig heeft Götze te kampen met ernstige gezondheidsgevolgen door deze criminele verstrekking van doping door verantwoordelijken van de DDR- staatsdoping.

Samen met Andreas Krieger en andere voormalige atleten is hij betrokken geweest bij preventie van doping.

Met 26 jaar was Alwin Wagner nog vrij van doping. Hoewel Alwin Wagner werd verhandeld als een grote discuswerpen talent en voldeed aan de internationale normen voor de kampioenschappen, werd hij door de Duitse Atletiek Federatie (DLV) voor geen enkel kampioenschap genomineerd. Hij had zogenaamd geen kansen voor de eindstrijd.

Toen het contract van zijn toenmalige discus-bondscoach vanwege gebrek aan succes door de Federatie niet verlengd werd en een voormalig actief persoon zijn positie overnam, werd Alwin met beloftes in de anabolen scene gelokt.

Hij beloofde hem, dat zijn prestaties tot wel 10% beter zouden worden en men zijn naam zeer vaak in de media zou vermelden.
Alwin probeerde de pillen, die hem zonder bijsluiter werden overhandigd en de beloofde verbeteringen werden waar. Wagner verdiende door de wedstrijden en andere neveninkomsten bijna vijf keer meer dan een hoofdcommissaris van politie. Over de bijwerkingen en risico’s werd niet gesproken.

Om te kunnen concurreren met de beste werpers in de wereld, slikte Alwin meer pillen en liet zich zelfs injecties toedienen, zonder te weten welk middel werd

geïnjecteerd. Na een aantal jaren probeerde Wagner de methoden van de DLV openbaar te maken, maar er kwam geen reactie.

In 1981 werd Alwin Wagner voor de eerste keer Duitse kampioen discuswerpen en ging naar de pers. Maar noch de politiek, noch het publiek reageerden.